Kilka dni z życia młodej dziewczyny, pracującej w jednej z tokijskich agencji towarzyskich. Główna bohaterka, Ai, to postać subtelna, skrywająca swoje uczucia, prawie nigdy nie wyraża sprzeciwu; wydaje się wręcz marionetką w rękach losu. Przypomina postać z teatru lalek - jej gesty i słowa są bardzo oszczędne. Niewiele dowiadujemy się o jej życiu...poza wizytami u kolejnych klientów, Ai, ćwiczy język migowy, który uważa za piękny, i jak sama mówi, zajmuje się pracą socjalną. Zaskakujące było dla mnie zestawienie tak delikatnej i niewinnej postaci ze środowiskiem w którym pracowała; zdegradowani moralnie biznesmeni, bogacze o dziwnych, perwersyjnych fantazjach, narkotyzujące się prostytutki. Niepozorna Ai, próbująca odnaleźć swoją dawną miłość i słuchająca rad wróżki, wydawała się kompletnie nie pasować do otoczenia w którym na wiarę w szczęście i na prawdziwe uczucia nie było miejsca. A jednak, mimo głębokiego kontrastu między nią a jej "pracą" (swoją drogą świetnie pokazano jak wyniszczająca psychicznie jest prostytucja), pomimo kilku groźnych sytuacji, Ai nie próbuje szukać innego sposobu na życie. Dlaczego? Niech pozostanie już zagadką dla widza.
Bardzo spodobała mi się atmosfera tego filmu - reżyserowi udało się połączyć smutek, brutalizm i piękno. Końcowe sceny filmu wręcz przywodziły mi na myśl "Noce Cabirii" Felliniego. Ciekawie brzmiała też diagnoza japońskiego społeczeństwa, wygłoszona przez jedną z prostytutek (kraj się bogaci, ale system trzyma ludzi w strachu, w ciągłej niepewności, w stresie - to zaś sprawia, że odreagowują swoje frustracje w łóżku np. poprzez zachowania masochistyczne)
Szkoda tylko, że film jest tak mało znany w Polsce.